Gruźlica

Gruźlica jest chorobą zakaźną wywoływaną przez prątek gruźlicy, Mycobacterium tuberculosis. Najczęściej atakuje płuca, ale może rozwijać się również poza nimi.  

Najczęściej stosowany test do diagnozowania gruźlicy polega na badaniu flegmy pacjenta pod mikroskopem. Metoda ta została opracowana prawie 140 lat temu. Testowanie pod mikroskopem zajmuje stosunkowo dużo czasu, Nie pozwala też zidentyfikować, z jakiego rodzaju wariantem gruźlicy mamy do czynienia. To oznacza, że nie wiadomo czy i na jakie leki będzie wrażliwy lub oporny. 

Istnieją też testy molekularne. Wyniki otrzymywane są niemal natychmiast, test pozwala też od razu wykryć lekooporność. Przyspiesza to diagnozę i pozwala na szybkie włączenie skutecznej terapii. Ich minusem jest ciągle wysoka cena, która znacznie wpływa na ich dostępność. 

Gdy pacjenci nie reagują na dwa najsilniejsze antybiotyki, uważa się, że mają gruźlicę lekooporną. Jej leczenie jest długie i żmudne.  

W ramach leczenia pacjenci zmuszeni są do regularnego przyjmowania mieszanki nawet 20 tabletek dziennie. Przyjmowane leki mogą z kolei wywoływać wiele potencjalnych skutków ubocznych, w tym psychozę i głuchotę. Uciążliwości te dodatkowo obniżają motywację pacjentów do leczenia, którego skuteczność wynosi niewiele ponad 50 procent. 

Większość leków stosowanych w leczeniu gruźlicy jest stara i toksyczna. Jednak w ostatniej dekadzie opracowano bedakilinę, delamanid i pretomanid, dając pacjentom nadzieję i możliwości leczenia. Jednak udostępnianie tych leków pacjentom, którzy bardzo ich potrzebują, jest niezwykle powolne. 

Dostęp do tych nowoczesnych leków gruźliczych jest ograniczony przez wysokie ceny i prawo własności intelektualnej. Państwa powinny bardziej rygorystycznie kontrolować zastosowanie patentów oraz powinny zapobiegać wykorzystaniu patentów wtórnych do blokowania wprowadzania na rynek generycznych odpowiedników leków po wygaśnięciu ich patentów pierwotnych.